Do osłonic, tworzących podtyp strunoogonowych, należą żachwy i ich krewni. Larwy osłonie wykazują typowe cechy strunowców i zewnętrznie przypominają kijanki płazów. Gardziel larw jest przebita otworami , a w długim, umięśnionym ogonie znajduje się struna grzbietowa, nad którą leży cewka nerwowa. Osłonice zwane ogonicami są pospolitym składnikiem zooplanktonu i zachowały wiele larwalnych cech budowy oraz zdolność do pływania. Większość osłonie należy do gromady żachw. Larwa przedstawicieli tej grupy pływa przez pewien czas w toni wodnej, po czym przyczepia się do dna morskiego, traci ogon. strunę grzbietową i większą część układu nerwowego. Dorosłe żachwy mają beczułkowate ciało, prowadzą osiadły tryb życia i są często mylone z gąbkami lub parzydełkowcami, ale obecność szpar skrzelowych i inne cechy budowy larw zdradzają ich przynależność do strunowców. Ciało dorosłych osłonie jest okryte zabezpieczającą osłoną zwaną tuniką, która bywa miękka i przejrzysta albo skórzasta. Tunika jest zbudowana z wielocukru zbliżonego do błonnika. W tunice występują dwa otwory – syfon wpustowy, przez który woda wraz z pokarmem dostaje się do wnętrza ciała, oraz syfon wyrzutowy, przez który woda, nie strawione resztki pokarmu i komórki rozrodcze wydostają się na zewnątrz. Angielska nazwa żachw – „tryskawki morskie” – nawiązuje do zachowania tych zwierząt, które podrażnione tryskają strumieniem wody przez otwór wyrzutowy.