W dniu 2 sierpnia 1964 roku w urzędzie patentowym Australii dwóch Australijczyków: A. Gaskin i P. Darraght, zgłosiło wniosek o ochronę prawną opracowanego przez nich sposobu syntezy opali szlachetnych. Pomysł wydawał się prosty i wynikał z analizy wyników badań opali naturalnych: należy wytworzyć równe co do wielkości kuleczki krzemionki, połączyć je ze sobą w ziarna, a ziarna skleić w „oczko pierścionka” lub innego kształtu kamień szlachetny. Materiałem wyjściowym był stosowany od lat w odlewnictwie precyzyjnym, w przemyśle ceramicznym, oraz do wytwarzania emalii i zwykłego, znanego nam szkła wodnego-krzemian sodowy. Zgodnie z przepisem zastrzeżonym w patencie, roztwór krzemianu sodowego wymieszany z żywicami syntetycznymi należy wygrzewać w temperaturze 100°C przez 30 do 100 godzin, w wyniku czego otrzymujemy kuleczki czystej krzemionki, jak w opalu szlachetnym, ale niestety o różnych rozmiarach. Kolejna operacja polega więc na rozdzieleniu kuleczek o różnych wielkościach. Pamiętajmy, że interesują nas np. tylko kuleczki o średnicy 0,0002 mm, a szkodliwe są o średnicy 0,0001 5 lub 0,00025 mm. Nie ma żadnych przyrządów ani sit, ani urządzeń wagowych, ani wirówek, które mogłyby odróżnić kulki o tak małej różnicy średnic. Jedyna metoda to wymieszaną, koloidalną zawiesinę kuleczek krzemionki w wodzie wlać do bardzo wysokich cylindrów, również napełnionych wodą, i czekać.